VITA
Sein Leben als Arzt
Nach seiner ärztlichen Approbation für Preußen 1855 diente Dr. Karl Ludwig Kahlbaum als freiwilliger Arzt bei der preußischen Feldartillerie. 1856 trat er als Assistenz- und Vertretungsarzt in die ostpreußische „Provincial-Irrenanstalt Allenberg“ ein. Er arbeitete sich dort in ein komplett neues Wissensgebiet der „Irrenheilkunde“ ein, das ihn in seinem weiteren Berufsleben begleiten sollte. So habilitierte er 1862 als „Privatdozent der Irrenheilkunde“ an der Universität Königsberg. Vier Jahre später, 1866, folgte er dem Ruf von Dr. Hermann Andreas Reimer nach Görlitz.
Dessen Private Heil- und Nervenanstalt war - im Sinne der medizinischen Aufklärung – schon nach Kahlbaums humanistischen Vorstellungen ge-prägt. Daher nahm er das Angebot Reimers als zweiter Arzt gerne an. Dieser wiederum konnte nun seine für damalige Verhältnisse moderne Anlage ein Jahr später in verantwortungsvolle Hände übergeben. Kahlbaum war in den nächsten Jahrzehnten stets bemüht, einen würde-vollen Umgang mit den Betroffenen aufzuzeigen. So leistete der deutsche Psychiater in Görlitz einen sehr wertvollen Beitrag im Umgang mit psychisch erkrankten Menschen und deren Betrachtung.
17 Jahre nach der Klinikübernahme, 1883 auf der internationalen Hygieneausstellung in Berlin, erhielt Kahlbaum für seine erfolgreichen Neuerungen und die darauf abgestimmte Anlage seiner Klinik eine Gold-medaille verliehen. Er hatte die „Reimerische Heil- und Nervenanstalt“ in ein Universal-Sanatorium mit Weltruf verwandelt (Hecker, 1899).
Jego życie jako lekarza
Po uzyskaniu licencji lekarskiej dla Prus w 1855 r. Dr. Kahlbaum służył jako dobrowolny lekarz w pruskiej artylerii polowej. W 1856 r. Kahlbaum wstąpił do prowincjonalnego zakładu dla obłąkanych Allenberg w Prusach Wschodnich jako asystent i lekarz zastępczy. Tam wkroczył w zupełnie nową dziedzinę wiedzy o medycynie obłąkanych, która miała mu towarzyszyć w jego dalszym życiu zawodowym. W 1862 r. uzyskał habilitację jako prywatny wykładowca psychiatrii na Uniwersytecie w Królewcu. Cztery lata później w 1866 r. poszedł za Dr. Hermanem Andreas Reimerem do Görlitz. Jego prywatny szpital i zakład psychiatryczny był - w sensie uświadamiania medycznego - już ukształtowany według humanistycznych idei Kahlbauma. Dlatego chętnie przyjął propozycję Reimersa, pracować w zakładzie psychiatrycznym jako drugi lekarz. Tamten z kolei mógł rok później przekazać swój na ówczesne warunki nowoczesny kompleks w odpowiedzialne ręce.
Przez kilka następnych dziesięcioleci, Kahlbam zawsze starał się pokazać, że osoby dotknięte chorobą, traktowane są z godnością. W ten sposób niemiecki psychiatra w Görlitz wniósł bardzo cenny wkład w postępowaniu z chorymi psychicznie i opiekę nad nimi.
17 lat po przejęciu kliniki, Kahlbaum otrzymał w 1883 r. na międzynarodowej wystawie higieny w Berlinie, złoty medal za udane formy leczenia i odpowiednio dostosowany układ jego kliniki. Przekształcił prywatny szpital i zakład psychiatryczny Reimera, w uniwersalne sanatorium o światowej renomie. (Hecker, 1899)
